اسپاسم همی صورت (HFS) وضعیتی است که با انقباضات غیرارادی و مکرر عضلات در یک طرف صورت مشخص می شود. این اسپاسم‌ها معمولاً عضلات اطراف چشم، دهان و فک را تحت تأثیر قرار می‌دهند و باعث انقباض، تکان خوردن یا گریم می‌شوند. اسپاسم همی فاسیال یک اختلال عصبی است که می تواند برای برخی افراد آزاردهنده و حتی ناتوان کننده باشد. در این مقاله به جزئیات اسپاسم همی صورت، علل، علائم و گزینه های درمانی آن خواهیم پرداخت.
 
علل اسپاسم همی صورت
 
اسپاسم همی‌فاسیال معمولاً در اثر فشار یا تحریک عصب صورت که مسئول کنترل ماهیچه‌های صورت است، ایجاد می‌شود. شایع ترین علت این فشردگی یک رگ خونی است که معمولاً شریان مخچه تحتانی قدامی است که به عصب فشار می آورد. سایر علل کمتر شایع ممکن است شامل تومور، ضربه یا التهاب عصب صورت باشد.
 
در برخی موارد، اسپاسم همی صورت ممکن است ایدیوپاتیک باشد، به این معنی که هیچ علت قابل شناسایی وجود ندارد. این نوع HFS معمولاً نسبت به فرم مربوط به فشرده سازی شدیدتر است و ممکن است در طول زمان بدون درمان برطرف شود.
 
علائم اسپاسم همی صورت
 
علامت اولیه اسپاسم همی صورت، انقباضات غیرارادی عضلات یک طرف صورت است. این اسپاسم‌ها می‌توانند بر ماهیچه‌های مختلف صورت تأثیر بگذارند و منجر به طیف وسیعی از علائم مانند:
 
1. تکان یا پلک زدن چشم
2. بسته شدن یا باز شدن پلک
3. پلک زدن بیش از حد
4. تکان خوردن لب یا دهان
5. گریم کردن
6. فک کردن
 
در برخی موارد، اسپاسم می‌تواند با فعالیت‌های خاصی مانند جویدن، صحبت کردن، یا قرار دادن صورت در معرض نور شدید ایجاد شود. شدت اسپاسم ممکن است از تحریک خفیف تا دردناک و ناتوان کننده متفاوت باشد.
 
 
برای تشخیص اسپاسم همی صورت، متخصص مغز و اعصاب معمولا معاینه فیزیکی انجام می دهد و سابقه پزشکی بیمار را بررسی می کند. آزمایشات تصویربرداری، مانند تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) ممکن است برای شناسایی هر گونه ناهنجاری آناتومیکی که می‌تواند باعث اسپاسم شود، تجویز شود.
 
در موارد نادر، الکترومیوگرافی (EMG) و مطالعات هدایت عصبی ممکن است برای ارزیابی عملکرد عصب صورت و تایید تشخیص انجام شود.
 
گزینه های درمانی برای اسپاسم همی صورت
 
چندین گزینه درمانی برای اسپاسم همی صورت وجود دارد که از رویکردهای محافظه کارانه تا مداخلات جراحی را شامل می شود. انتخاب درمان به شدت اسپاسم، تاثیر بر کیفیت زندگی بیمار و علت زمینه‌ای این بیماری بستگی دارد.
 
1. داروها: در برخی موارد، داروهای ضد تشنج یا شل کننده عضلانی ممکن است برای کمک به کاهش اسپاسم تجویز شود. با این حال، این داروها به دلیل اثربخشی محدود و عوارض جانبی بالقوه، معمولاً درمان خط اول برای HFS در نظر گرفته نمی شوند.
 
2. تزریق بوتاکس: بوتاکس (سم بوتولینوم) یک نوروتوکسین است که می تواند با مسدود کردن سیگنال های عصبی به طور موقت عضلات را فلج کند. تزریق بوتاکس به عضلات آسیب دیده می تواند به کاهش فراوانی و شدت اسپاسم کمک کند. این درمان معمولاً هر 3-4 ماه یکبار تکرار می شود، زیرا اثرات بوتاکس به مرور زمان از بین می رود.
 
3. مداخله جراحی: درمان های جراحی برای اسپاسم همی صورت ممکن است شامل رفع فشار میکروواسکولار (MVD) و درمان اعصاب محیطی باشد.
 
- رفع فشار میکروواسکولار موثرترین و پذیرفته شده ترین درمان جراحی برای HFS است. در طی این روش، یک جراح مغز و اعصاب عصب فشرده شده صورت را با دقت از رگ خونی متخلف جدا می کند و فشار را کاهش می دهد و از تحریک بیشتر جلوگیری می کند. MVD درصد موفقیت بالایی دارد، به طوری که اکثر بیماران پس از جراحی کاهش یا حذف قابل توجه اسپاسم را تجربه می کنند.
 
- درمان عصب محیطی، مانند نورولیز انتخابی یا حذف عصب، شامل درمان مستقیم عصب آسیب‌دیده برای کاهش تحریک یا فشار است. این روش معمولاً برای مواردی که رفع فشار میکروواسکولار ممکن نیست یا شکست خورده است، اختصاص دارد.
 
نتیجه
 
اسپاسم همی فاسیال یک اختلال عصبی است که با انقباضات غیرارادی عضلات یک طرف صورت مشخص می شود. در حالی که این بیماری می تواند آزاردهنده و ناتوان کننده باشد، گزینه های درمانی مختلفی وجود دارد که از رویکردهای محافظه کارانه تا مداخلات جراحی را شامل می شود. موثرترین درمان به شدت اسپاسم و علت اصلی آن بستگی دارد. مشاوره با یک متخصص مغز و اعصاب یا جراح مغز و اعصاب برای تعیین بهترین مسیر عمل و مدیریت علائم اسپاسم همی صورت بسیار مهم است.
منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.